ياداشتي براي احسان *
براي نسل من كافه نشينى بي شباهت به خود ارضايي نيست؛ كافه هايي كه نه هويت يك كافه باز و بي سانسور را داشته باشند كه از پس امتداد نوشيدن «پنج سير» مشتي بر ميزي نواخته شود فرياد انقلاب سر دهد و نه بي ترس لب معشوق ببوسي و از اينده اي نه چندان دور اسمان ريسمان به هم ببافي .كافه هاي نسل من قهوه ، سيگار و بيشتر خودآرايي داشت ترس كم داشت اما حسرت و سرخوردگي بسيار داشت . كافه نه اينكه نبود، بود البته كه كارسازش نبود مثل كافه نادري، فيروز، مرمر و… پاتوق هاي ادبي و محافل روشنفكري كه جايي نبود جز در ان كافه ها.آن روزگاران برعكس اين روزها بود. به قول ملك الشعراي بهار «اولاعرض فكل ها اينقدر وسعت نداشت / ثانيا فكر جوان ها آنقدر لاغر نبود. » مسعود جعفري جايي ميگفت : » خيابان انقلاب حدفاصل خيابان كاخ تا ميدان انقلاب، حوالي خيابان كريم خان زند و… از جمله مختصات جغرافيايي تهران است كه روزها و عصرها شاهد حضور كروركرور «پرسه زنان فرهنگي» است. البته اين خيابان ها و مصاديقي از اين دست علاوه بر اينكه بازار محصولات فرهنگي است كه ملزمات «پرسه زني فرهنگي» را فراهم مي كند ، كارزار كافه نشيني هم به شمار مي رود» . كافه نشيني عادت و سنت شخصي من هم بود البته براي ديدار و سيگاري بحثي يا دستگري از معشوقي كه بيشتر به گپ هاي طولاني براي گذر زمان و بي حاصلي ميگذشت .
«كافه تمدن» يكي از اماكن مقدس براي خود ارضايي بود .احسان را اولين بار كه «كافه تمدن» ديدمش در انتهاي كافه كنار رفقاش نشسته بود . من از قهوه خوشم نمياد اما طعم قهوه اي كه اورد در ميانه ذهن و دهانم همچنان ميپيچه!خوشرو بود فلسفه رو دوست داشت درست و بي اشتباه شعر ميخواند سيگار ميكشد و كمتر ميشود بي لبخند ديدش.
من از ايران بدر امدم . كافه تمدن و ادم هاش رفتم تو خاطرات دورم. مهدي ، بابك ، علي بشير ، امير مسعود، احسان ، خشايار ، اترياس و خيلي هاي ديگه هم شدن تكه هاي اين خاطرات باقي مانده . امروز ديدم عكسش دست به دست رفقاي كافه ميگردد و دردناك انكه روزي ديگر را دارند قرار ميكنند براي به خاك سپردنش . گيرم كافه هاي پاريس ديگر شبيه خود ارضايي نيست اما وقتي تكه اي از پازل ذهن تو كم ميشود ديگر عمرا برگردد بهتر است به كافه هاي تهران و ادم هايي كه ميشناختي فكر كني …..
* سپاس بسيار از مسعود جعفري براي وام گيري
در اين نوشتار
http://www.magiran.com/npview.asp?ID=2305304
کلاغ نامه 